Çıkageldin, bakakaldım... O kadar güzeldin ki, bu kadar büyük olabilirdi şükür. Işığın adı değişti, sen oldu tüm günler. Aradığım; huzurun içindeki aşk mı, yoksa aşkın getirdiği huzur mu bilmezken anladım ki sen hem aşktın hem de huzur… Kelimelerin dudaklarımdan dudaklarına yolculuğuna eşlik eden mor bir salkımın taneleriydi bakışlar, teker teker dokundu kalbime… Her şey birden bire oldu. Tarih bir ve bir, bir tarihti bizim için… Sonun ilke beslediği kıskançlığı ben ittim elimin tersiyle seni var saydıktan sonra… Bitmeyecek simli bir düşün sinsice siyaha yaklaşması birleştirdi ellerimizi önce… Ardından bir yakamoz parıltısında şahit oldum nefesine, dolunay gözlerini kapadı. Yalnızdık, geleceğin merakıyla yoğurduk anıları… Zamana inat çoğaldı gülümsemeler… Eller elliğini bildi, karışmadı. Tenhalarda bekleyişin mutluluk getirdi, sıradan bir gecenin umutlu bir güne köprüsü olduk. Pişmanlık gurbetin adıydı, biz hep sılaya varmak istedik. Olmak ve istemek, 'istediğinin olması ya da olanı istemek zorunda kalma' çelişkilerinin ötesinde sınıra dayanmış bir sabır yerleşmişti iliklerimize kadar. Söküp atmak cesaret isterdi, bozulur büyü diye korkulurdu o zamanlar. An geldi bir yolu ikiye böldü sevdamız, bir yanında çoklu saadet diğerinde senden bir demet… İkisinden de vazgeçmek için bir sebep yokken, bilirdim en büyük mutluluk fani de olsa anlarda saklıydı. Yapay yolculukların doğurduğu son duraklar hep aynı olsa da, her bir fotoğraf karesinin değeri ancak bir biz ile ölçülür. Senin olmadığın, benim sığmadığım bir gökyüzünde ne kadar parlak olursa olsun güneş yine bakar ve ararım eşimi. Buselerin olmadan vazgeçmem kendimden, yummam gözlerimi… Bu günlerde biteni hep yeniden başlatır olduk, istikrarın övüncü o tadı hibe etmişti bir kere… En büyük günahın cezası senden küçük bir ayrılık anıyla örtüşüyordu. Fazlası ben, eksiği yine ben… Yani tüm ben'ler sen olmaya meyilliydi artık, Ki sen zaten sana dair, bana ait satırların tek sebebiydin. Sen, zannımın ebediyete yandaş nağmelerindeki eşsiz portreydin…