-Rabbim “kulum” desin Peygamberimiz de “kölem” desin bundan büyük bir nimet olmaz. Köleliğe kabul olduğum haberi gelirse siz o zaman bendeki neşeyi görün.
-Ben bir kapının kuluyum o da Allah’ın kapısı…
-Bir kapının kölesiyim o da Hz. Muhammed’in kapısı…
-Alnım Allah’a ait, yanağım peygamberin ayak izinde, dudağım kapısının eşiğinde.
-Çocuklarıma vasiyetim bu, torunlarıma vasiyetim bu, Kapu Camii’nin muhterem cemaati kabul ederseniz sizlere vasiyetim bu:
-Eliniz arşa açık, alınınız Allah’ın kapısında, yanağınız Peygamberimizin ayak izinde, dudağınız kapısının eşiğinde olsun…
***
“Bizim Allah’ımız var” derdi…
Şimdi O’na yürüdü.
Tahir Büyükkörükçü Hocaefendi’yi Rabbine uğurladık…
***
Kaşıkçı Ali Rıza Efendi ne güzel söylemiş:
Şu âlimler ki dünyanın çerağı
Göçtü onlar boş kaldı konağı
Maazallah kesilirse ayağı
Hemen ağla Konya şehri
***
Dün de Konya şehrinin, gözleri kan çanağı ağlayışına tanık oldu dünya…
Kaybımız büyük, lisanımız elvermez acımızı anlatmaya…
Dünyamızda kocaman bir boşluk oluşturarak Rabbine yürüdü Tahir Büyükkörükçü Hocaefendi…
Konya’nın yaşayan manevi dinamiklerinin en başında o vardı…
Esnaf dükkânları onun duasıyla açılırdı…
Hacı teyzeler onun sohbetlerinden duyduklarını çevirirlerdi dillerinde zikir zikir…
Konya demek Tahir Büyükkörükcü Hocaefendi demekti en çok…
Kapu Camii kürsüsü hiç bu kadar yetim kalmamıştı.
Konya hiç bu kadar yalnızlaşmamış, yüreklerimiz hiç bu kadar sızlamamıştı…
“Aziz Konyalılar” deyip durduğu sohbetlerinin en şiddetlisi, en hiddetlisi, en sarsıcısı buydu…
-Aziz Konyalılar, ölüm var, ölüm var, ölüm var.
Mevlana’dan, Konevi’den, Hacıveysizade’den, Lâdikli Hacı Ahmed Efendi’den, Hadimi Hazretlerinden, Ali Ulvi Kurucu Hocaefendi’den sonra bir Allah dostunu daha uğurladık…
Biz biraz daha yalnızlaşırken, onlar vuslata erdiler…
Allah onlardan razı olsun.
Başımız sağ olsun.
