Cumhurbaşkanımız Recep Tayyip Erdoğan’ın “Dertliyiz biz dertliyiz” diye bir sözü var biliyorsunuz.

Hakikaten öyleyiz. Dertliyiz, içimiz dolmuş, taşıyoruz artık. Hoş, Başkan’ın derdiyle, bizim sokaktakilerin derdi aynı mı orası tartışılır. Bizim vatandaşın derdi biraz daha melankoli içeriyor diyelim…

Nereden anladığımı tahmin edebileceğinizi sanmıyorum o yüzden ben söyleyeyim: “Araba arkası yazılarından.”

Bunun doğrusu, “kamyon arkası” olarak geçebilir benim trafikte dikkatimi arabalar çekti. Bu da bana alışılmış tabiri değiştirme hakkı veriyor.

Neyse…

Millet destan yazmış arka cama. Annesine duacı olanlar, babasına sırtını dayayanlar, neler neler…

Hatta içimden dedim ki, “Herkes birer kitap yazsa olur.”

Trafikte araba arkası okumaktan başka şeye odaklanamıyorum desem yeri. Hatta o kadar ki, (algıda seçicilik oluştu herhalde) özellikle gözüme batmaya başladı.

En son, “Hayat bize hiç yeşil ışık yakmadı, olsun bizde zaten kırmızıda hiç durmadık” yazılı bir arabaya rastladım. Hala hatırlayıp güldüğüm doğrudur. Mübarek, o kısa olmamış mı? İstersen Gılgamış’ı baştan yazsaydın cama…

Hayret ya hu. Hayır, neyin öfkesi, neyin (yeni tabirle) “atarlanma”sı bu? Kim size ne dedi de arabanın arkasını ilkokul 4 seviyesinde ödev defterine çevirdiniz?

Ya ciddi ciddi insanlar bu eylemleri kendilerine yakıştırıyorlar mı? Gerçekten soruyorum…

Tuhaflaşıyoruz. Her geçen gün artmak yerine azalıyoruz sanki.

Şimdi birileri çıkar, “sen de yazılarında hiçbir şeyi beğenmiyorsun” der. Desinler. Cevap veriyorum; “Beğeneceğimiz şeyler yapın o zaman.”

Bakın ne kadar da çözüm odaklıyım.  

Bir öneri olarak söylemek istiyorum; bu arabanın arkasına laf dizmek yerine muhatabınızla gidin konuşun. Her şeyi daha hızlı yoldan çözmüş olursunuz.

Bu da böyle bir yazı olsun.

Bana müsaade.