Ve nihayet Kahraman Ordumuz Kuzey Irak’ta.

Nihayet diyorum çünkü geç bile kalındı.

Tabi ordunun bu harekâtında geç bırakılmasının sebeplerini hepimiz biliyoruz.

Her neyse konumuz bu değil.

Konumuz medya.

Hani “ulusal” diye anılan ancak ulusallığına her daim şüphe ile bakılanlar.

Tabiki ben “ulusal” terimi yerine “yaygın” kelimesini tercih ediyorum.

Çok değil 5 ay öncesine dönelim.

Hemen hemen her gün, askerin operasyon isteğinin reddedilmesi gerektiğini savunanlar,

Askerin yaptığı açıklamaları “gerçek dışı” diye tanımlayanlar,

Yazılarında yok efendim özgürlük yok efendim sosyal gelişmeden bahseden “köşe kaşarları”,

Operasyonun ekonomik boyutunu hesap etmeye kalkan sözüm ona ekonomist bozması Soros beslemesi hainler,

Dağlıca’daki kahpe saldırıyı neredeyse asker kendisi yaptı demeye getiren vatan haini bazı şerefsiz açık oturum yöneticileri,

Bebek katili bölücü başı hainle gidip zamanında röportaj yapmış sözde gazeteci paçavraları,

Her fırsatta AB diye nutuk atan satılmış kalemler,

17 şehit varken dansöz oynatan,

Analar ağlarken, ocaklar sönerken göbek attırıp türkü söyleyen “Sesi Tatlılar”,

Eğlence programı, çağdaşlık ve modernlik adı altında toplumu her geçen gün yozlaştıran sersem işi programları yapanlar,

İnsan hakları diye çıkan ancak orda şehit olan Memedin insan olduğunu unutan hayvanlar..

Bunlar değil mi bizim ülkenin medyası?

Bunlar değil mi aman operasyon olmasın diyen?

Bunlar değil mi bu milletin göz bebeklerine karşı duran?

Soros’a yamulanlar bunlar değil mi?

Ne değişti şimdi?

Ne diye operasyonu destekliyorlar?

Ne diye neredeyse her gün bir saat ana haberlerinde operasyondan bahsediyorlar?

Mehmetçik dün de dağdaydı bugün de…

Ne diye bugün onun dağda ne yaptığını gösteriyorlar?

Her gün asker uğurlamalarını niye gösteriyorlar?

Annesine sarılan, sevdiğine uzaktan baka kalan Mehmet;

Otobüste selam dururken neden dakikalarca gösteriliyor?

Nedeni basit.

Rant.

Reyting.

Vatandaşın zayıf noktası, gözbebekleri üzerinden duygu sömürüsü.

Ağlayan anne.

Mehmedin Bayrağımıza sarılı tabutu.

Ordumuzun eksi 25 derecedeki kahraman yürüyüşü.

Metal fırtına F16’ların nokta atışı.

Kobra helikopterlerin hainlerin Azrail’i oluşu.

Ordumuzun askeri dehalarının manevraları.

Vallahi hiç birisi bu medyanın umrunda değil.

Hiç birisi zerre kadar bunlarla ilgilenmiyor.

Onların ilgilendikleri şey ortada.

Para,

Rant,

Reyting.

İnanmayan alsın bu yazıyı, geçsin internetin başına,

5 ay önceki gazete manşetleri ve köşe yazıları ile kıyaslasın.

Dede Korkut Hikayelerinde olduğu gibi;

Mehmetçik nerde?

Göğsü güzel kaba dağlara gün değdiğinde,

Yiğitlerin kahramanlara karıştığı yerde…

Allah yardımcınız olsun.

Vatan size minnettardır.