Çok konuşmazdı

Daima düşünceliydi

Boş şeylerle uğraşmazdı

Kötü söz söylemezdi

Kimseyle çelişmezdi

Her zaman ağırbaşlıydı

Dünya işleri için hiç kızmazdı

Uman ı umutsuzluğa düşürmezdi

Kimsenin kusurunu araştırmazdı

Affediciliği tabii idi intikam almazdı

Hoşlanmadığı  bir şey hakkında susardı

Gerçeğe aykırı övgüyü kabul etmezdi

Sade kıyafet giyer; gösterişten hoşlanmazdı

Sıkıntılı hallerde kabalaşmaz, bağırmazdı

Konuşurken etrafındakileri adeta kuşatırdı

Kimseye hakkında hayırlı olmayan sözü söylemezdi

Kendi şahsı için asla öfkelenmez ve öç almazdı

Kapısına yardım için gelen kimseyi asla geri çevirmezdi

Kelimeleri parıldayan inci dişleri gibi tatlı ve berraktı

Yanında en son konuşanı, ilk önce konuşan gibi dinlerdi

Adet üzere sarf edilen hiçbir kötü sözü ağzına almamıştı

Her zaman hüzünlü ve mütebessim bir haletle dururlardı

Fakirler ile beraber yerdi öyle ki onlardan ayırt edilmezdi

Sıradan değildi; ama sıradan insanlar gibi yaşardı

Hiç kimseyi ne yüzüne karşı ne de arkasından kınar, ayıplardı

Düşmanlarını sadece affetmekle kalmaz, onlara şeref, değer verirdi

Lüzumsuz yere konuşmaz; konuştuğunda ne fazla ne eksik söz kullanırdı

Bir toplulukta bulunduğu zaman bir şeye gülerlerse O da güler;bir şeye hayret ederlerse O da onlara uyarak hayret ederdi

Konuşurken yüzünü başka yere çevirmez, bulunduğu mecliste ayrıcalıklı bir yere oturmazdı

Bir gün kendisinden yaşça küçük bir dostunun omuzlarında tutarak şöyle demişti:”Sen dünyada garip bir kimse yahut yolcu gibi ol”

Yürürken beraberindekilerin gerisinde yürürdü;ayaklarını yerden canlıca kaldırır,iki yanına salınmaz, adımlarını geniş atar, yüksek bir yerden iner gibi öne doğru eğilir, vakar ve sükunetle rahatça yürürdü

Sabahları evinden çıkarken şöyle derdi:”İlahi, doğru yoldan sapmaktan ve saptırılmaktan, kanmaktan ve kandırılmaktan, haksızlık etmekten ve haksızlığa uğramaktan, saygısızlık temekten ve saygısızlığa edilmekten sana sığınırım.”

O, Muhammed (s.a.v) Peygamber Efendimizdi