‘Dil’ üzerine ne çok şey konuşuyoruz, yazıyoruz da uygulamıyoruz. Yunanistan’da ki ‘Batı Trakya Türkleri’ Türkçe levhâ asamadıklarından şikayetçi, biz ise Türkçe levhâ görememekten şikayetçiyiz. Hakikaten ‘dil’den ötürü başımıza neler gelmişti ve gelmekte fakat neden silkinip kendimize gelemiyoruz. Yaşadıklarımızın ederi bize pahalıya patlayacak ve bir gün gelecek, insanlar konuşamayacak işte ben bundan korkuyorum. İletişim/sizlik sorunlarının her geçen gün hızla arttığı şu dönemde yalnızlıktan dem vuruyoruz bir de. Kendimize âdeta bir Amerikan kılıfı biçerek ‘CAFE’, ‘CENTER’, ‘CENTRUM’, ‘CITY’, ‘SHOP’, ‘SHOWROOM’, ‘HOSPITAL’, ‘AMBULANCE’, ‘RESTAURANT’ vb. kelimelerine kayıtsız kalmış, sanki bunları kullandıkça bu rezilliği ‘bir şey’ bilip, yapılan yanlışı kabûl etmediğimiz gibi ısrarla yanlışı sürdürmeye devam ediyoruz. Misal vermeye kalksam, bir yığın isim çıkacak. Fakat yine de görünce, hayretler içinde kaldığınız manzaralar da çıkıyor ki, muhatabına ‘bu nasıl iş?’ diye sormadan edemiyorsunuz. Bu kelimeleri kullanan vatandaşlar nasıl bir evrim geçirdi ki, daha öncesinde “kahve, merkez, şehir merkezi, teşhir merkezi, hastahane, cankurtaran, yemekhane” kelimelerini kullanırken bir sabah işe giderken, hanımına; “Bugün ‘CENTER’de ‘DAMPING’ günleri başladı, gecikebilirim, ‘BYE BYE!’ ” diyerek mi evinden ayrıldı. Veya arkadaşına “yeni ‘SHOWROOM’uma iki ‘STANT’ daha ekledim, görmelisin...” şeklinde mi övünmekte...“Adamlar yapmışlar ‘ağbi’, vay be…” diyerek hayranlık içinde gelişip, kalkınmalarını izlediğimiz adamlar yine yaptılar yapacaklarını, bizi bizden, bizi dilimizden, özümüzden uzaklaştırdılar. Ama biz bunu fark edemedik, fark edipte hepsine ‘BYE BYE’ diyemedik. Kitap okuma oranları düşükmüş, ulusal basının satışları neden Avrupa’da olduğu kadar değilmiş, sınavlarda öğrenciler neden sıfır puan alır olmuşlar gibi daha pek çok tartışma konularında sazı kime uzatsan telleyecektir. Ne mutlu ki bu konulara kafa yoruyoruz, fakat farklı boyutta. ‘Neler yapılabilir?’ diyerek topu ‘taça’ atacağımıza ‘ne yapabiliriz?’ demeliyiz. Peki, bunun için geç mi kaldık? Maalesef biraz geciktik, ama halen vaktimiz var...Yabancı kelimeleri hoyratça kullandığımız yetmiyormuş gibi, kısaltmaların telaffuzunu bir başka söyler olduk. İşte size hiçte yabancı olmadığınız bir konuşma;*(Selam, hatır faslı)…-Ne zamandır görüşemiyoruz, e-mek / e-posta (iii meyıl mı diyorduk) adresini alabilir miyim?-Ah, tabii. falan fesmekan ‘et’ (hani şu güzel yahut süslü ‘A’ diyeceğimiz) ‘hatmeyıl’ (telaffuzunu yapınca, HOTMAIL ücretsiz alan sağlıyor olmalı) nokta ‘kom’ (com desek dilimiz dişimize değer belki!!) * Bir de bu internet adreslerinin uzantılarından sonra, Türkiye’nin remzi TR’ye, neden ‘ti-ar’ diyoruz? Yahut adresi söylerken marifetmiş gibi üç kez ‘dabul yu’ demekte ısrar ediyoruz... Şu ‘ce de’ lere, ‘teker’ diyemiyoruz, bari ‘si di’ demeyelim. MR’ye ‘em ar’ derken Tesla Efendi’nin kazandığı Nobel’e aday mı olacağız? Bu misalleri ister istemez kullanıyoruz da, şehrimin bir radyosunun reklamında rastladığım densizliğe ne demeli peki... “... em ci em (MGM) ganioğlu restoran (restaurant), İtalyan mutfağıyla hizmetinizde...”Okurlarımızdan özür dileyerek soruyorum; “Cahil cühelâ, üstelikte ukalâ!” ifadesi şahsıma mı uygun düşer, yoksa karşı tarafa mı? MGM kısaltmasının ecnebi telaffuzunu tercih eden, İtalyanlar gibi ‘lokanta’ bile demiyor ‘restaurant’ diyor. Ne de biliriz ya İtalyan mutfağını, özlem giderelim diye incelik buyurmuşlar...*Neredeyse unutuyordum, bir de ‘art center’imiz oldu, haberiniz vardır. Geçtiğimiz haftalarda açılışı dualarla yapılan bu ‘art center’ bulunduğu binadaki tanıtımlarına nasıl olduysa bu ifadeyi yakıştıramamış ama, Konya’ya gelirken Ankara yolu üzerindeki tanıtım levhalarında ‘Göz Yaşı Sanat Merkezi’ yazdığı gibi ‘ART CENTER’ ifadesini de kullanma gereği duymuş! Böyle bir ifadeyi kullanacak son kişiler(!) sizler olmalıyken, ne yazık ki siz de bu yersiz ‘modaya’ (!) kapılmışsınız. ‘Sanat evi’ ismiyle açılıp futbol karşılaşmalarını seyrettirenlerden bir adım öndesiniz, tebrikler! Haddime değil ama, âferin size MaşAllah, BarekAllah!!*Yazımın sonunda Fatih Altaylı ve onun Konya şubesi İbrahim İpbüker gibi ne zaman adam olacağımıza dair tespitlerde bulunup ahkâm kesmekte vardı ama büyüklerime bırakıyorum bu ‘keyfi’...