Babil’in Asma Bahçeleri, Antik Dünyanın Yedi Harikasından biri olarak destansı bir üne sahip. Ancak bu ihtişamlı bahçelerden geriye kesin arkeolojik izler kalmadı. Tarihçiler, suya bağımlı devasa bir bahçe sisteminin kuraklık, depremler, savaşlar ve ihmal yüzünden çöktüğünü düşünüyor. Belki de bugünkü Irak’ın Hilla kentinde, belki de Ninova’da bulunuyordu. Ama kesin olan bir şey var: Bir zamanların yeşil mucizesi tarihe karıştı.
Evliya Çelebi’nin Konya’sı: “İrem Bağı Gibi”
Aradan binlerce yıl geçti. 17. yüzyılda Osmanlı seyyahı Evliya Çelebi, ’sinde Konya’yı anlatırken aynı yeşil zenginlikten bahsetti. Kentin bağ ve bostanlarını, mesirelerini, göllerini övgüyle yazdı. Konya onun kaleminde adeta bir “İrem bağı”ydı: suyun, doğanın ve bereketin şehri. Bugün “Yeşil Konya” ifadesi, bu tarihsel hafızanın devamı niteliğinde.
Kaybolan Yeşil: Konya’nın İklim Kriziyle İmtihanı
Fakat 21. yüzyılda tablo değişti. Küresel iklim değişikliği Konya’yı İç Anadolu’nun en kurak bölgelerinden biri haline getirdi. Yer altı suları hızla çekiliyor; göller küçülüyor ya da tamamen kuruyor. Çumra Ovası’nda obruklar tarım arazilerini yutuyor. Bir zamanlar göç yollarının ve tarımın merkezi olan Konya, şimdi kuraklığın sembolü haline geliyor.
Babil ile Konya Arasında Görünmez Bir Köprü
Babil’in Asma Bahçeleri su sayesinde vardı; su çekildiğinde, savaş ve felaketlerle birleşince yok oldu. Konya da suyla şekillendi; Beyşehir ve Tuz Gölü havzalarıyla hayat buldu. Ama iklim değişikliğiyle birlikte suyun kaybı, şehri Babil’in akıbetine doğru sürüklüyor. Bu benzerlik sadece tarihsel bir tesadüf değil, aynı zamanda bir uyarı.
Tarihten Ders, Gelecek İçin Umut
Babil’in bahçeleri artık geri getirilemez. Ancak Konya’nın geleceği hâlâ şekillendirilebilir. Bilim insanları sürdürülebilir tarım, su yönetimi ve iklim politikalarının aciliyetini vurguluyor. Bugün atılacak adımlar, Konya’nın bir “kaybolan bahçe”ye dönüşmesini engelleyebilir.