Yaz günlerindeki koyun ve kuzu seslerine karışan neşeli insan sesleri, kış aylarında, yerini rüzgarın uğuldayan sesine bırakır. Artık evlerde ve ağıllarda bir sessizlik hâkimdir. İçten içe bir inleyiş, bir beklenti vardır o neşeli günlere yeniden kavuşmak için. Rüzgar duvardaki taşlar arasından süzülerek  boş odanın içini yalayıp çıkarken, taş duvarlar  biraz daha  üşür. Yalnızlıktır üşüten. Rüzgardan daha çok.

Mavi gökyüzü altında sarı çiçekler ile bezenmiş Elkin yaylası, etrafını yay gibi çevirmiş dağların ortasında, bir çiçek bahçesi gibi bizi gülerek karşılar.

Gevrekliye 25 km mesafedeki bu yaylaya hepsi stabilize olan üç farklı yoldan ulaşmak mümkündür. Fakat bu yollar kış boyunca, kar nedeniyle kapalı olur. Kışın yağan kar ve yağmur nedeniyle buradaki otların boyu insan boyunu geçer. Yaz sonuna kadar da yemyeşil kalır.

Kış boyunca yayladaki yılkı atları buranın bekçileri olarak yaylayı baştanbaşa dolaşarak bu sessizliği bozarlar. Bazen peşlerinde bir çılgın fotoğrafçı olur birlikte tur atarlar. Karlar erir, yollar açılır. Otlar hızla yükselmeye başlarken, çan sesleri yeniden duyulmaya başlar.

Evler şenlenir, ocaklardan dumanlar tütmeye başlar. Dillerden bir türkü yükselir;

“Hani yaylam, hani senin ezelin…”