Kaleci Kaya Konya’daki maçın son dakikasında kaldığı yerden devam ediyordu sanki. 8. dakikada öyle bir top çıkardı ki, “Buca’nın  Ruhsuz Kulesi” Mehmet Batdal da vurduğu o topu Kaya’nın nasıl çıkardığını anlamadı. Ama maalesef ilk maçta 3 kez geçit vermeyen direkler de kaldığı yerden devam ediyordu. Erdal’ın kornerden gönderdiği top çataldan dönünce yine karamsarlaştım. Herkesin kızdığı o karamsarlığım. “Neden moral vermiyorsun?” diye küfür etmelerine neden olan o karamsarlık. Maalesef gerçekler karamsarlığa mecbur ediyor. 1-0’ın avantajını kullanan Buca’nın Konyaspor’a kolay gol attırmayacağı ilk 20 dakikada belli oldu. Alanı iyice daraltıp Konyaspor’a atak geliştirecek alan bırakmadılar. Maalesef, Konyaspor, gol atmaya niyeti olmayan takımların uyguladığı bu en basit taktiği çözecek bir formül bulamadı. Ars’a bir top bile atamadılar. Şut atamadılar. İkiye-bir yapamadılar. Kanatlara inemediler. Bir de gol yiyip “tuş” olma stresi başlayınca ilk yarı Bucaspor’un istediği gibi geçti. Devreye sezon boyunca ender iyi maçlarından birini oynayan Kaya’nın kurtarışları damga vurdu.

İkinci yarı yine Bucaspor istediği gibi oyunu yönlendirdi. 54. Dakikada, ilk maçta Konyaspor’un “canına okuyan” Serkan Çınar’a “rezalette rakip olacak” bir karar da FİFA Hakemi Halis Özkahya’dan geldi. Erdinç’in yokluğunda forma giyen Ali Turan’ın ceza sahası içinde Batdal’a tekmesini es geçti. Adalet yerini buldu. Daha da önemlisi her şey tersine döndü. O an, ilk maçtaki şanssızlığın bu maçta Konyaspor’un yakasını bıraktığına kesin kanaat getirdim.  

Henrique’nin olmayacak bir yerine çarpıp kaleye giren top bile hiçbir şeyi değiştirmedi. Hemen arkasından Murat Akın’ın “ilaç gibi” gelen kafa golü Buca’nın hevesini kursağında bıraktı. Rüzgar Konyaspor’u aldı, götürdü rakip kaleye. Erdal’ın füze gibi şutunda kaleci resmen pes etti ve Selim çok güzel bir gol attı. Ve maç da orada bitti. Ali Turan gereksiz bir kart gördü ama Henrique’ye yaptığı faul çok yerindeydi. Kırmızı kartı boşuna görmedi ve oyundan çıkarken Bucalılar’ı çileden çıkarıp gol atmış kadar iş yaptı.

Torku Konyaspor, ilk yarıdaki berbat oyuna rağmen, alnının teriyle, mücadele ederek, Kaleci Kaya ve hakemin de yardımıyla finali sonuna kadar hak etti. Şimdi bu takımın karşısında Manisaspor da duramaz. 1-0’dan maç çeviren takım rehavete kapılmazsa Ali Sami Yen’deki gibi bir şampiyonluk daha gelebilir.

Kimse boşuna heveslenmesin. “Hani Konyaspor gol atamazdı?” demesin. Ben aptal değilim. Bu takım onca olumsuzluğa rağmen ilk maçın son 20 dakikasında Buca’ya iki gol bile atabilirdi. Ama hakem ve şanssızlık yüzünden yıldılar. Bu kez de hakem ve şans rüzgarı sayesinde pes etmediler ve kazandılar.

Şans rüzgarı, pes etmeyenin, koşanın, arzu edenin yanındadır.

Bu rüzgar çok güçlü. İnşallah Manisa’yı hafife almazlar.