7 yaşındaki Ivan'ın hikayesi ve trajik ölümü sizi allak bullak edecek. Ailesi tarafından şiddet gören ve sosyal hayatıda bu yüzden berbat olan Ivan, hastanede yapayalnız öldü. Geriye ise bıraktığı, insanı allak bullak eden mektubu kaldı.

İşte Ivan'ın ağzından hikayesi: "Adım Ivan ve 7 yaşındayım. Annemi ve babamı çok sevsem de onlardan korkuyorum. Beni hep dövüyorlar. Nedenini ise bilmiyorum. Bu sabah uyanıp okula gittim. İyi bir öğrenciyim ve öğretmenlerim beni seviyor.

Sınıf arkadaşlarımı da seviyorum ama hiç arkadaşım yok. Bu yüzden teneffüslerde hep sınıfta kalıyorum. Kimse benimle oynamak istemiyor. Arkadaş edinmeye çalıştım ama benim pis olduğumu söyleyip arkadaş olmak istemediler. Her gün aynı yırtık pırtık pantolonu, tişörtü ve ayakkabıları giydiğim için bana gülüyorlar.

Bir gün okul çıkışı uzun süredir orada duran ceketi çaldım. Kimsenin değil gibiydi. Kar yağarken eve gittim. Rüzgâr da esiyordu. Hem kar yağıp hem de rüzgâr eserken yürümek çok zor oluyor. Birden yere düştüm. Biri üzerime atladı ve ‘Seni kimse sevmiyor aptal çocuk!’ dedi.

Önce sırtıma sonra da karnıma tekme attı. Sonra beni orada bırakarak kaçtı.

Ağladım. Üşüdüğümden veya canım acıdığından değil. Tek bir arkadaşım bile olmadığı için ağladım. Eve gelir gelmez annem saçımdan çekti. “Neredesin sen? Üstün niye kirli? Sana yemek falan yok. Odana gir ve ben diyene kadar çıkma” dedi.

Aradan uzun süre geçtikten sonra göğsümde ağrı hissetmeye başladım.Annem ve babam canımın acımasını umursamıyorlardı. Akşamları yatağımda uzanırken tek bir şey diliyordum. Canımın yanmamasını istiyordum. Yoksa annem ve babam daha çok kızıyorlardı. Onları gerçekten çok seviyordum.

Annemin dediği gibi yaptım ve odama gittim. Ertesi gün de odamdan çıkmadım. Hem çok acıktım hem de çok üşüdüm.

Notlarım giderek düştü. Babama her haber verdiklerinde beni dövdü. Bir kere öyle dövdü ki işaret parmağımı hareket ettirememeye başladım. Ondan sonra işaret parmağımı hiç hareket ettiremedim ve benimle daha da dalga geçtiler.

Okulda ertesi gün öğretmenimiz hayalimize ait bir resim çizmemizi istedi. Diğer çocuklar arabalar, roketler ve oyuncaklar çizdiler. Ben bunları çizmedim.Bunların sevmediğimden değil. Çünkü en çok istediğim şey beni seven bir anne ve babaydı.

Ben de bir aile resmi çizdim. Bir anne, bir baba ve bir çocuk. Hep beraber oyun oynuyorlardı ve çok mutluydular. Çizerken bir yandan da sessizce ağladım. Keşke beni çok seven bir annem ve babam olsaydı.Resim gösterme sırası bana geldiğinde herkes güldü.

Bana gülenlere şöyle dedim:“En büyük hayalim bir ailem olması.”Kahkahalar daha da arttı. Bense ağlamaya başladım ve şunları söyledim:

“Lütfen bana gülmeyin. Bu benim en büyük hayalim. Bana vurabilirsiniz, benden nefret edebilirsiniz ama yalvarıyorum gülmeyin.”

“Tıpkı sizinkiler gibi bir aile istiyorum. Sarılan, gülen, okuldan alan ve beni görünce sevinen… Zayıf ve çirkin göründüğümü biliyorum. İskelet gibi parmaklarım var. Ama bana gülmeyin.”

Öğretmenim gözyaşlarımı silmeye çalıştı. Bazı arkadaşlarım beni anlasa da gülmeye devam ettiler.Bir gün sınav sonuçlarımız açıklandığında düşük aldığımı gördüm. Annemin kızacağını biliyordum.Eve gitmekten korkuyorum. Ama başka nereye gidebilirdim ki? Yavaşça eve doğru yürüsem de varmak istemedim.

Annem öfkelendi.Kolumdan tuttu ve yere fırlattı. O sırada bacağımı sandalyeye çarptım.Sonra kafama iki kere vurdu. Yerden kalkamadım. Annem beni orada bıraktı.Geri döndüğünde etrafı toplamamı aksi halde babam eve gelince çok kızacağını söyledi.Anneme, hiçbir şey söylememesi için yalvardım. Ama babam çoktan gelmişti.Annem babama düşük nottan bahsedince önce beni hırpaladı sonra da suratıma vurdu.