Kış geldi değil mi?

İlkin mevsime mi dokundu, şehrimize mi?

Ülkemize mi?

Ya da yüreğimize mi?

Bu aralar kış kadar soğuk insanlar ama kış kadar beyaz, kış kadar göz alıcı değil.

İnsanların saflığından dönmüyor başımız.

İnsanlık giderken ardı sıra bakıyoruz kalan yanlarımızın.

Yanılgılarımızın. Bir hayatın debdebeli seyri içinde iki tarafımıza bakamayacak kadar tutulmuş boynumuz.

Kış geldi değil mi?

Kış geldi şehrimize,insanlık gelmedi insana!

Açlığımız nedense ahlaki değerlere dokunmadı.

Hep “ene!” dedik. Ensemiz şişti.

Kış geldi.

Bu aralar beyaz dokunmasa da toprağa, dokunmalı artık onurumuza.

Kardeşlerimiz var. Soğuk, betonarme evlerde oturarak sıcak muhabbetlere dokunamayız.

Sıcak evlerde oturuyoruz diye betonarme evlerde üşüyen kardeşlerimizi unutamayız.

Biz kardeşiz.

Kardeş, kardeşini unutmaz, kardeş kardeşini bırakmaz.

Efendim, mevsimler yeryüzüne dokunsun.

İnsanın yüreği illa mevsime dokunacaksa bahara dokunsun.

Baharı muştulasın…

Selam ile.