Malumunuz olduğu üzere bayram tatilini bitirdik.
Bitmesinden fevkalade üzgünüz.
Sıcağı oldum olası sevmem.
Sıcak bölge tatil köyleri de hiç ilgimi çekmez.
Hep maviyle yeşilin buluştuğu, o derin uçurumların olduğu yerler ilgimi çekmiştir.
Hafif rüzgârın estiği yerler…
Kendime verdiğim sözü tuttum.
Bayramda bir değişiklik yapıp, çantamı da yanıma alıp yola düştüm.
Batı Karadeniz’e doğru…
Karadeniz bambaşka bir dünya…
Oralı olanlar bunu bilemez belki.
Dışarıdan gelen için çok başka duyguları aralıyor oralar.
Yeşilin hâkimiyeti o kadar dengeli o kadar misafirperver ki…
Abant’ın, Yedigöller’in, Gölcük’ün ev sahipliği unutulmazdı…
Hangi birini yazayım ki…
Akan şelalelerin sesleri hala kulağımdayken…
Her baktığınız yer adeta mükemmel bir ressamın, galerisinden bir parça gibi.
O gördüğüm şeyler gerçek olamayacak kadar güzeldi…
“Tablo gibi” dedim durdum kendi kendime hatta.
Ressamına aşık olacağınız tablolar…
Derin uçurumlara bakan yollarında saklı da bir hüzün var sanki.
Gökyüzü ağladı ağlayacak…
Hafif bir esinti!
O ağaçların çeşitliliği…
Hele daha öncesinde öyle devasa ormanlar görmediyseniz…
Cennetin fragmanı olduğunu düşünmemeniz için hiçbir sebep yok.
Kendinizi yüksekten bıraksanız ağaçlar sizi kucaklayacak da düşmeyeceksiniz gibi…
Evet evet.
Abartısız böyle.
Fazla güzel, fazla özel…
Nereye gitmeli diye tatil planı yaparken benim gibi “bu havaları” sevenler, kendilerine Karadeniz gezmesi hediye edebilirler.
Hani “Gez Dünyayı Gör Konya’yı” diye bir laf var ya…
Hah işte ben onu artık farklı bir şekilde kullanmaya karar verdim.
Diyorum ki “Gez Dünyayı ama mutlaka gör oraları!”
Bu arada Batısı böyle olan Karadeniz’in Doğusu Allah bilir nasıldır.
Kim bilir nasıl güzeldir?!
Belli mi olur, bir başka tatilde de Doğusunu yazarız yeşilin…
