Özgürlüğe alışmış yılkı atları küpe çukurunda otlarken adeta buranın hâkimi benim dercesine başına buyruk ve pervasız hareketlerle, çukuru bir baştan bir başa, dörtnala koşarak ayaklarından sular sıçratırken, uçuşan yelelerinin peşine takılıp kaldım. Bu arada birkaç kare fotoğraf çekmek fırsatını buluyorum. Sahipleri tarafından kışı burada geçirmeleri için bırakılan bu atlar, uzun süre insan görmeden yaşadıkları için kendilerine fazla yaklaşılmasına fırsat vermiyorlar.

Yaklaşık beş futbol sahası büyüklüğündeki küpe çukurunda, kış boyu yağan kar ve yağmurla biriken sular bir düden tarafından çekilmektedir. 1906 rakımlı bu krater çukurundaki yıkıntılar ve Yörük mezarlığı buranın yakın zamanda Yörükler tarafından kullanıldığını göstermektedir. Günümüzde ise buranın müdavimlerini çobanlardan daha ziyade doğaseverler oluşturmaktadır.

Seydişehir’e 6 km uzaklıktaki Gökçehüyük köyünden sırt çantanızı alıp yola düşerseniz orta zorlukta,  yaklaşık dört saat süren bir tırmanıştan sonra küpe dağını aşınca bu eşsiz manzaraya şahit olursunuz.  2150 metrede manzaraya doğru oturup, biraz nefeslenip suyumuzu yudumladıktan sonra kalkıp çukura doğru yürümemiz gerekir aksi takdirde boğazdaki şiddetli rüzgâr sizi hasta edebilir.

Etrafı tamamen yüksek dağlarla çevrili çukura doğru inişe geçtiğimiz anda kayaların arasından fırlayan tavşanlar yüreğimizi hoplatır. Bölgenin tipik çiçekleri ayrı bir koku saçarken çukur adeta bizi kendine doğru çeker. Genelde kuzey eteklerinden kaynayan sular harita çizer gibi düdene doğru akar gider. Mart ayında çukura inmek imkânsız olur, nisan, mayıs aylarında indiğimizde ise sular çok olduğu için çukurun içlerine doğru yol alamayız.  Haziran ayından sonra çukurda gezmek daha rahat olur.

Çukurda gezerken adeta bize göz kırpan çayır mantarlarını toplayıp, güney taraftaki çeşmenin yanında öğle yemeğimizi yedikten sonra bu kocaman halı üzerinde biraz şekerleme yaparak geri dönüş için hazırlanmamız gerekir.